از دیده خون دل همه بر روی ما رود

بر روی ما زدیده چه گویم چه ها رود

ما در درون سینه هوایی نهفته ایم

بر باد اگر رود دل ما زان هوا رود

خورشید خاوری کند از رشک جامه چاک

گر ماه مهر پرور من در قبا رود

سیل است اب دیده و هر کس که بگذرد

گرخود دلش ز سنگ بود هم ز جا رود

ما را بآب دیده شب و روز ماجراست

زان رهگذر که بر سر کویش چرا رود

حافظ به کوی میکده دایم به صدق دل

چون صوفیان صومعه دار از صفا رود